Je bent ziek geweest, maar nog lang niet de oude.
Een aangekondigde reorganisatie geeft veel spanning, want kun je straks je rekening nog wel betalen?
Je nieuwe leidinggevende gedraagt zich als een bullebak.
Het valt niet altijd mee. Een boze klant. Een collega met een ochtendhumeur. Mensen die niet terugbellen. Dat zijn dagelijkse lastigheidjes.
Maar als het duurt en duurt voor je verbetering kunt verwachten en niet weet of het ooit wel beter wordt, dat is andere koek.
“Als jij het anders bekijkt, verandert het probleem in een uitdaging,” of “Dan zoek je toch een andere baan?”, zeggen goedbedoelende mensen om je heen. Was het maar zo makkelijk. Niet alles is op te lossen door er anders naar te kijken en je kunt niet altijd zomaar weg. Soms moet je uithouden en verduren. Dat is misschien niet wat je verwacht als fijne zingevingsboodschap, maar de vraag naar zin begint vaak juist daar. Op het moment dat je mooie plannen uit de rails lopen. Dat het niet gaat zoals je zou willen.
Als we alles onmiddellijk ten goede willen keren, komen we bedrogen uit. Dat lukt nu eenmaal niet. Iedereen moet leven met vragen waar – voorlopig- geen antwoord op is. Onmacht is een rotgevoel. Jij zult je ergens bij neer moeten leggen. Waar het dan op aan komt is hoe jij en je collega’s met elkaar omgaan. Mag je even in de luwte? Helpen jullie elkaar uit de brand? Hebben jullie begrip voor de situatie van een ander? Weet je leidinggevende wat er speelt?
We krijgen allemaal zaken voor de kiezen die moeilijk te verteren zijn. Vanuit het idee van zelfsturing en eigen verantwoordelijkheid wordt de wereld dan een kille bedoening. Alles alleen op moeten lossen is eenzaam. Als jij je begrepen voelt en merkt dat mensen je willen helpen, wordt het leven lichter. Samenwerken betekent ook met elkaar dragen wat voor een individu -tijdelijk- zwaar is.
Heidi Jansen
