De afgelopen week was de wereld onthutst door wat er in Amerika gebeurde: opgefokte mensen die het Capitool bestormden. De week ervoor las ik het boek ‘The Lonely Century’ van Noreena Herz. Zij legt uit dat het helemaal niet zo vreemd is dat mensen in Trump geloven en voor hem door het vuur gaan. Hij is namelijk één van de weinige presidenten die vanaf het begin consequent tegen zijn volgers zegt dat hij hen ziet, dat hij hen een stem wil geven, dat hij wél aandacht voor hun problemen heeft. Dat hij dat vervolgens niet doet, is een ander verhaal en dat gaat hem uiteindelijk ook opbreken.
De boodschap ‘ik zie en hoor je’ is een krachtige. Gezien en erkend worden is een basisbehoefte en als we daar lange tijd van verstoken blijven, roept dat wrevel en andere nare gevoelens op. Mensen die niet gezien worden gaan vaak zorgen dat ze gezien worden. Hoe dan ook.
Waar individualisme hoogtij viert, is het makkelijk de ander over het hoofd te zien. Je hebt het gevoel dat wat je bereikt, je allemaal aan jezelf te danken hebt. Die manier van denken betekent ook dat mensen die niet slagen, dat aan zichzelf te wijten hebben. Hadden ze maar meer hun best moeten doen.
We lijken soms vergeten te zijn dat we alles wat we kunnen doen ook aan anderen te danken hebben. Als er geen mensen zijn die jouw vuilnis ophalen, jouw brood bakken en jouw auto in elkaar zetten, ben je nergens. In jouw werk ben je ook van alles en iedereen afhankelijk: de collega die het werk vóór jou doet en die het werk ná jou doet. De schoonmaker, de cateringmedewerker, de directie, allemaal samen zorgen ze ervoor dat jij je werk kunt doen.
Waardering voor elkaar, de bijdrage van de ander opmerken en aandacht geven, is noodzakelijke brandstof voor goed samenleven en samenwerken.
Heidi Jansen
