Mijn vorige blog schreef ik nog in een wereld waarin een besmettelijk ziekte geen rol van betekenis speelde. Corona was er al wel, maar ik was in ieder geval nog niet doordrongen van de ernst. Sinds die tijd is er zó veel gebeurd. We werken thuis, we ontmoeten onze collega’s en klanten online en we houden afstand van elkaar.
Ik heb heel vaak gewenst dat ik een poosje – ik had het altijd over zes weken – thuis kon werken. Lezen, studeren, schrijven. Het leek mij ideaal. Bovendien is het afgelopen jaar wel erg intensief geweest en wat (relatieve) rust, zou me vast goed doen. Even niets moeten. Op 13 maart was het plotseling écht zo.
Mijn agenda in één klap leeg en werken vanuit huis. Een hemel op aarde. Toch?
Nou, dat viel tegen. Een niet uit te leggen somberheid overviel me. Een gevoel van desoriëntatie. Ik had alleen nog maar zin om op een bankje in het bos voor me uit te staren.
Vanuit zingevingsperspectief is het helemaal niet zo gek dat dit gebeurt. Zingevingsvragen ontstaan vaak als het normale leven ‘uit de rails’ loopt. In dit geval een ander werkritme, niet meer op pad kunnen, geen mensen meer spreken, zorgen over de toekomst. Een beroep als dat van mij (adviseur, onderzoeker, schrijver, trainer) behoort niet tot de vitale beroepen. Dat zette gedachten in gang over de zin van mijn werk. Doet loopbaanadvies er echt toe? Komen mensen zonder niet aan het werk? Heeft de wereld nog (meer) adviseurs en coaches nodig? Voegen mijn onderzoek en geschrijf iets toe aan de samenleving? Ik ben er nog niet uit, maar bedacht me wel hoe belangrijk het is om deze vragen af en toe eens te stellen.
Als dit achter de rug is, zullen we – hopelijk – eens goed kijken naar wat de zin van ons werk is. Ik bedoel niet dat we ál het werk moeten schrappen dat niet op de lijst van vitale beroepen staat, maar vooral dat we kijken hoe we het werk dát we doen, betekenisvoller kunnen maken.
Dat we ons afvragen: Wat is het vitale deel van míjn werk?
Voor wie of wat ben ik van betekenis? Welke onderdelen van mijn werk voegen eígenlijk niets toe? Wat zou ik anders kunnen doen, zodat ik meer van betekenis kan zijn? Kan dat op de plek waar ik werk? Dat soort vragen.
Als westerse samenleving hebben we in de afgelopen decennia ‘geld verdienen’ en ‘succes hebben’ bovenaan onze lijst van waarden gezet. Daarmee lijken we te zeggen dat werk waarmee het meest verdiend wordt, het meeste waard is.
Dat dát niet zo is, blijkt nu elke dag.
Misschien lukt het ons straks beter te zien wat van waarde is, ook in ons eigen werk.
Heidi Jansen
