Er is niemand op kantoor als de telefoon gaat. Ik neem op en een mannenstem vraagt of we een brochure willen toesturen.
‘Ik kan die ook komen brengen’, zeg ik, ‘dan kan ik toelichting geven.’
‘Dat is prima’, zegt de man, ‘kunt u volgende week woensdag?’
Ik ben op dat moment 27 (het is even geleden 😊) en ga binnenkort in dienst treden bij dit adviesbureau. Ik had nog wat vrije dagen en ben alvast begonnen met snuffelen aan mijn nieuwe werk.
Ik bel mijn nieuwe baas en roep enthousiast: ‘Remco, we mogen op acquisitie!’
‘Heel goed, zegt mijn baas, maar hoezo ‘wé’?’
‘Jíj hebt dit gesprek voor elkaar gekregen, ga jij maar.’
Een week later ben ik in mijn netste kleren op weg naar het bedrijf. Heel vroeg vertrokken ben ik, want stel je voor dat er iets tegenzit in het verkeer. Als ik mij aanmeld bij de receptie heb ik een kurkdroge mond. De HR-manager komt mij zelf ophalen en we stappen in de lift. Ik ben zo nerveus dat ik niet weet wat ik moet zeggen en dus staar ik zwijgend naar de liftdeuren.
Op zijn kamer aangekomen stel ik de vraag: ‘Wat is de aanleiding om informatie te vragen?’ Hij begint uitgebreid te vertellen over de reden waarom ze loopbaanbegeleiding zoeken voor een aantal medewerkers. Ik knik wat en in mijn hoofd zoemt het. De helft krijg ik niet mee, omdat ik wanhopig zoek naar wat ik moet zeggen. Af en toe stel ik een vraag en drie kwartier zijn zomaar om.
De man kijkt mij aan en zegt: ‘U krijgt de opdracht, uw presentatie bevalt me.’ Ik stamel nog ‘dank u wel’ en als ik in de auto zit dringt tot me door wat er zojuist is gebeurd. Ik ben door het dolle en zing keihard mee met de muziek uit de autoradio.
Werken bij dit bureau leek me geweldig, maar dat ik ook acquisitie moest gaan doen, daar had ik erg tegenop gezien. En nu was het zomaar gelukt! Nog voor ik echt in dienst was.
Op kantoor kijkt mijn baas me opgetogen aan en zegt: ‘Ik wist dat je het kon.’
Acquisitie heb ik vanaf dat moment altijd leuk gevonden.
